New Zealand - South Island - Deel 2

Van 11-1 tot en met 3-2

In ons DOC boekje vonden we de Otto Mac Donalds camping vlakbij de Franz Josef. Dit werd ons eindpunt van de dag. Even weer twijfel of deze verlate campground met stinkende wc wel wat voor ons zou zijn. Maar zoals altijd begonnen de toeristen richting zonsondergang toe te stromen. Waaronder onze fietsende buren. De man van dit paar was met de fiets van Nederland naar en door China gereden in zijn eerdere trip en nu met zijn vrouw al fietsend door heel Nieuw Zeeland. Petje af, helemaal als je bedenkt dat er niet echt fietspaden lopen en je dus gewoon over de weg naast alle losgeslagen Nieuw Zeelanders met een slokje teveel op moet fietsen. Zij wezen ons op een prachtig strandje aan een meer achter de bosjes van deze camping.

Via een kleine detour richting de kust bij Okarito, verlaten plek waar wetlands zijn (viel ons wat tegen) op weg langs prachtige namen als Harihari, Ross en Pukekura naar Hokitika. Onze volgende stop. Ook Ross is een oud goudmijn stadje waar we een heritage trail liepen waar je naast de nog actieve mijn zelf opzoek kan naar goud uit het kabbelende beekje. Suus vond hier een goudsplinter om daarna de goudsplinter weer te verliezen. De pit waar vroeger de mijn was, was helemaal dichtgegroeid en leek meer op een tropisch oerwoud met hier en daar nog een overgebleven stukje tunnel in de rotswanden.

Hokitika staat o.a. bekend om zijn Glowworm cave. Daarnaast is het ook een modern stadje met een mooi strand waar net een festival plaatsvond, driftwood and sand. Op het strand hadden artiesten, gewone mensen en kinderen van driftwood allerlei dieren en andere figuren gemaakt. De sfeer van het stadje was erg relaxt wat maakte dat we hier een dagje langer bleven hangen. Ook natuurlijk om 's avonds naar de Glowworms te kijken, deze duizende wormpjes geven in het donker alle een klein lichtje, en de zonsondergang vanaf Sunset Point te bewonderen. Erg mooi! Wel een erg donkere plek om te zijn. Suus verslingerde zichzelf hier in de Jade, van Alwin kreeg ze een Neprite jade twist (ketting). “infinity, Love, bonding of friendship to eternity” en dat is lang :).

Greymouth, een grote stad 40 km ten noorden van Hokitika, was een snelle stop om direct weer door te reizen naar Punakaiki oftewel de Pancake Rocks & Blowhole.

Vanuit Hokitika namen we een kleine detour richting Blackball. Nadat we al het prijskaartje van Shantytown (een nagebouwd mijnstadje, met verklede figuren) hadden gezien. Hier hebben we nog een mooie wandeling over een swingbridge gemaakt om vervolgens via dezelfde route weer terug naar de 'highway' terug te keren.
Heerlijk wentelteefjes gemaakt met ons campingsetje met prachtig uitzicht langs de kust bij Twelve Mile Bluff even voorbij Greymouth. “This coastal stretch of road is world famous and considered as one of the op 10 drives in the world by Lonely Planet.” Om maar is even iets te qouten.

Bij Punakaiki hebben we overnacht om 's ochtends bij vloed bij het blowhole van de Pancake Rocks te gaan staan. Helaas wilde hij vandaag net als de dag ervoor niet echt spuiten. Wel fantastische omgeving bij deze aparte stapelrotsen. De rotsen lijken hier opgebouwd te zijn uit platte stukken steen en heten daarom de pancake rocks. Het gratis park wat hierbij is aangelegd is echt heel mooi aangelegd. Ook al voldeed het blowhole niet aan zijn verwachtingen, het was erg mooi en de extra dag hier was ook zeker niet erg. Zeker met zo'n prachtige camping aan het strand waar we de nacht verbleven. Hier hebben we aan het strand bij zonsondergang een goede fles wijn opengetrokken. Enige minpuntje was een oude bonfire waar kinderen in terecht waren gekomen eerder op de dag op het strand. Via een trauma heli werd één van de kinderen naar het dichtsbijzijnde ziekenhuis gevlogen.

Richting Westport, een andere grote stad, rijden we nog steeds langs deze prachtige kust en maken we ook geregeld stops voor een fotootje. Bij Charleston nog getwijfeld om een Underground rafting of tubing te doen, maar besloten dat de tijd wanneer het was niet helemaal ideaal was om nog daarna nog door te reizen. In het niks vonden we ook opeens een markt in de middle of nowhere waar we ook even een kijkje namen. Toen we eenmaal Westport bereikten hebben we gelijk rechtsomkeert gemaakt om een stuk terug te rijden om via het binnenland weer verder naar het noorden te kunnen. Op een DOC (Lyell) naast de Buller river vonden een prachtig plaatsje om de nacht te spenderen.

Een aantal kilometers verderop dichtbij Muchison vonden we Buller Gorge Swingbridge. Zoals de naam al aangeeft een grote Swingbridge over de Buller River leid je in een mooi onderhouden (ietsjes ondergelopen) park, de jetboat was op vakantie dus na een wandelingetje door dit park en natuurlijk over de brug vervolgden we onze tocht oost en noordwaarts.

Vanuit Muchison zijn we in één keer (met lunchpauze op een prachtige heuvel bij Takaka Hill) doorgeknald naar Takaka aan de noordkust zo'n 200 km verderop. Dit ligt tegen het Abel Tasman National Park aan. Vanaf Takaka Hill zou de noordelijke kustlijn, Golden Bay, op moeten doemen. Wij denken deze afslag of uitzichtspunt net gemist te hebben. In Takaka kozen we om eerst richting de punt van Farewell Split te gaan, dit is het noordelijke uitsteeksel boven het vaste land van het South Island. Dus hup wederom de auto in en nog 50 km langs de kust omhoog rijden tot je niet verder kan. Na het laatste stukje dirt road kwamen we op een parkeerplaats met wat verschillende wandelingen door het Farewell Split Nature Reserve, wat voornamelijk bestaat uit een grote uitstekende zandbank met duinen 35 km de zee in. Gezien de warmte en de hoeveelheid sandflies, naast het vooruitzicht van het lopen door een grote zandbak besloten we een kort rondje te maken om wat eerder richting de camping vlakbij te gaan hopend op wat vrije camping plaatsen. Deze camping ligt net aan de andere kant, aan de Tasman Zee i.p.v. aan de Golden Bay kant. Wharariki Beach Holiday Park heette deze camping. Aan het einde van wederom een dirt road vonden we deze prachtige basic camping. Waar we zelf een tussen de struikjes verscholen prive campingplekje vonden. Nog dezelfde dag besloten we naar het prachtige Wharariki Beach te gaan op ongeveer 20 minuten lopen van de camping. Een ongelofelijk mooi strand met in de zee een aantal uitstekende rotsen, super mooi! Op aanraden van de manager van het park besloten we de volgende ochtend vroeg nog om het Dune Lake en Nikau Lake en dan doorsteken door het bos naar Wharariki Beach te gaan. Het zou dan eb zijn zodat je tussen de rotsen die anders in zee staan door kan lopen. Ook kan je babyseals vinden als je mazzel hebt en hot water poeltjes vinden als je je er in verdiept. De wandeling over het golvende groene landschap met af en toe prachtig uitzicht en hier en daar wat lammetjes was al geweldig, maar eenmaal bij het strand was echt magnifiek. Met eb kan je het hele stuk van waar wij erop kwamen terug lopen naar waar we de eerste keer waren. Alwin heeft zelfs nog proberen wat te zwemmen, maar het was echt ijskoud.
Natuurlijk moest bij vertrek ook nog Cape Farewell, het allernoordelijkste punt van het zuid eiland aangedaan worden. Toch een mooi punt om mee af te sluiten. Wat ons opviel is dat alles hier erg basic was (hoge kliffen staan ook bv. niet altijd hekken voor zodat je niet kan vallen), misschien zorgde dit er mede voor dat het hier zo heerlijk rustig was, weinig toeristen.

Voor de terugweg naar Takaka hebben we wat meer tijd genomen om van het vele strand langs de Golden Bay te genieten. Terug in Takaka zijn we nog even langs het informatiecentrum geweest om wat informatie in te winnen over het Abel Tasman Park. We wisten dat er een DOC zat en wilde hier graag verblijven, maar daarbij wilden we ook graag een boottocht langs de prachtige kust bij het Abel Tasman Park maken. We kozen een mooie route waarin je een stuk kon varen, een stuk kon lopen over het Abel Tasman Coastal Track, maar waar je ook nog genoeg tijd had om wat pauzes te nemen en op het strand te liggen voordat je vanaf een ander strand door een boot werd opgepikt om weer terug naar de camping te varen. Top, dat is alvast geregeld. Het informatiecentrum had voor zijn deur een soort terasje gemaakt van plankjes. Helaas kregen Alwin en Suus het voor elkaar om de Nieuw Zeelandse simkaart die we uit de telefoon even in de I-pad wilden doen hier in te laten vallen (wind). Met stokjes probeerde we hem eruit te krijgen maar het lukte niet. Uiteindelijk is een van de jongens die er toevallig was en eigenlijk ook een lift wilde onder het huis gedoken en de simkaart gepakt. Hierdoor voelden wij ons wel verplicht hem een lift te geven. Het ruzie maken met het informatiepunt, omdat hij zelf niet helemaal wist wat hij wilde had al een hint kunnen wezen. Niet wetende dat we een halvegare Jehova getuige meenamen vertrokken we naar onze camping in het Abel Tasman park. Zo'n tripje van ongeveer 20 km (10 km dirt road) kan dan erg lang zijn kunnen we je vertellen. Nadat Suus hem onderweg al bijna de auto had uitgekieperd (toen hij op dreef was kon hij niet stoppen met praten, helaas) hebben we hem op de camping afgezet nog wat eten gegeven, omdat hij niks bij zich had (we zijn te goed voor deze wereld). Daarna hebben wij ons ietswat gedistanceerd en was het wel genieten.

We besloten twee nachten op deze huge camping (Totaranui) te blijven, waar nog meer dan genoeg ruimte was. De volgende dag begon onze prachtige tocht langs het Abel Tasman park met Sea Shuttle. Ingesmeerd, zwemspullen aan en bepakt met handoeken werden we om 10:45 uur opgehaald op het strand van Totaranui aan onze camping. Langs de prachtige kust en natuurlijk Tonga Island Reserve (een klein eiland aan de kust), waar vele zeehonden lagen te zwemmen en zonnen, kwamen we een uur later aan bij Torrent Bay. Vanaf hier hadden we tot 3:15 uur om bij Medlands Bay de laatste boot terug naar Totaranui te pakken. Voor deze wandeltocht staat 2,5 uur en vele toeristen begonnen dan ook gelijk stevig aan de tocht naar Medlands Bay.
Torrent Bay is al gelijk een heel mooi strand met daarachter wat kleine huisjes, waarschijnlijk vakantiehuisjes voor de rijkere onder ons. Wij besloten rustig te beginnen en zagen als aanmoediging al gelijk het track bordje met 6,4 km, oftewel 2 uur en 10 minuten naar Bark Bay. Dit ligt net voorbij Medlands Bay waar wij moesten zijn in 3,5 uur. De track is prachtig met vele momenten om toch even snel de camera erbij te pakken. Stel je een paradijs met babyblauw water, prachtige stranden, inhammen, baaitjes, watervallen en swingbrigdes voor met op de achtergrond groene bossen op heuvels voor. Foto's op aanvraag. Niet onbelangrijk: Suus heeft hier ook de echte Nieuw Zeelandse zilver fern ontdekt. Verschillende side-routes werden door ons aangedaan om een nog mooier uitzicht te hebben en alle stranden onderweg te ontdekken. Kleine tegenvaller was Sandfly Bay dat één van de mooiste stranden moet hebben, het was vloed dus kon je alleen nog op de grote stenen aan de Bay zitten. Het strand van onze kant was onder gelopen. Bark Bay werd ons eindstation, aan dit prachtige strand hebben we nog een ruime tijd aan het strand gelegen tot we snel de 10 minuten terug moesten lopen naar Medlands Bay om onze laatste Sea Shuttle naar Totaranui te halen. Een super dagje uit. Met deze trip hebben we een aardige indruk op kunnen doen van het Abel Tasman National Park.

De volgende dag weer de auto in richting Takaka, deze keer wel genoten van de omgeving. Vanaf hier volgen we weer de hoofdweg naar het zuid oosten om in Nelson te komen. Onderweg kwamen we nog wat strandjes tegen waar we af en toe even onze rust hebben genomen om de meer dan 100 km te overbruggen, heerlijk. In Nelson verbleven we een dagje om de stad te verkennen om vervolgens door te rijden richting Picton. Maar omdat we pas later op de dag vertrokken besloten we op een DOC; Pelorus Bridge, te verblijven. Een prachtige camping aan een rivier, waar we ook echt de laatste en mooiste plek van de camping aan de river mochten innemen. 

Tussen Havelock en Picton zit de enige weg die de kustlijn langs één van de vele inhammen aan het noorden van het zuidereiland volgt, Kenepuru Road. Een prachtige rit maar na een tijdje rijden begonnen we toch wat misselijk te worden van alle slingerende wegen en waren we alle dure auto's die met 100 km/h over deze smalle weggetjes met onoverzichtelijke bochten en diepe ravijnen razen wel zat. We twijfelden nog even om helemaal weer naar het zuiden, naar Kaikoura te rijden, maar dit werd ons toch echt te gek. Ook alle prachtige DOC's op de eilanden boven Picton zijn gewoon onbereikbaar voor ons en dus besloten we om voor de boot op 4 februari te boeken naar het Noorder Eiland. Maar niet voordat we nog een wijntoer hadden gedaan. Vlak onder Picton tussen en om Blenheim en Renwick zitten ontzettend veel wijnboederijen. Met Sounds Connection boekte we een halve wijntour dag (voor de kenners: Hunter's, Drylands, Cloudy Bay en Giesen) met als afsluiting natuurlijk de chocolade fabriek. Kort samengevat bij alle wijnbedrijven werd flink ingeschonken en flink aangeschoten keerde we weer terug op de camping. Van Hunter's kreeg onze chauffeur zijn favoriete wijn mee, er was nog een halve fles na tasting over. Maar hij had er nog genoeg van dus mochten wij deze fles van hem hebben. Erg aardig, leuke tour en goed geregeld.

Veel gezien op dit prachtige eiland. Tijd voor het Noordereiland!

Groetjes,
Suus en Alwin, 18-11-2013