New Zealand - South Island - Deel 1

Van 11-1 tot en met 3-2

Dunedin staat bekend om de steilste straat ter wereld, Baldwin Street, maar voordat we deze bezochten hebben we eerst andere activiteiten gepland. De eerste volle dag vertrokken we naar het aangrensende Otago Peninsula. Over dit stuk in zee uitstekende land lopen twee goede wegen (routes) en meerdere dirt roads. Wij besloten onderlangs (zuidelijk) te rijden en dan via de kustroute terug te komen. Via Larnach castle (rechtsomkeert na het zien van de entreeprijs), Sandfly Bay en een ongelofelijk mooi uitzichtpunt over de Peninsula bij Sandy Mount reden we naar Portobello. De grootste (toeristen) plaats hier. Hier bevindt zich een aquarium die helaas op de terugweg gesloten bleek. Hiervandaan was het one way richting Taiaroa Head, de punt van deze peninsula. Prachtig uitzicht langs de route tot het einde, een weids uitzicht, waar na een kleine afdaling voor je voeten een aantal zeehonden rondstruinen. Achter een strategisch geplaatst hek zaten er nog honderden meer. Dit was de echte punt van de peninsula. Een klein eindje terug liep een pad naar een pinguin uitzichtpunt en dus besloot Alwin eens even een kijkje te nemen. En ja hoor, meteen doken drie pinguins het water uit. Suus liet deze steile wandeling vanwege haar toch nog zere enkel helaas schieten. De smalle weggetjes terug slingerend langs de kust waren ook een mooie uitdaging. Zeker de moeite. Al met al een prachtige tocht gehad!

We ontdekten dat in Dunedin nog meer interessants te doen was naast een gezonde wandeling door de stad. Ons oog viel op de Speights Brewery. Nog steeds actief en voor 25 dollar krijg je een rondleiding langs de prachtige ouderwetse koperen ketels en natuurlijk zoveel Speights biertjes, in welke mix dan ook, zoveel je kan drinken in 30 minuten. Duidelijk was dat we vanavond nog een nachtje in Dunedin bleven. 
Nadat we de noodzakelijke spullen ingeslagen hadden vertrokken we richten de Moeraki Boulders, 80 km verder. Overigens niet voordat we voet hadden gezet op de steilste straat ter wereld. En steil was die! Met Dunedin kwam ook een eind aan de zogenaamde Soutern scenic route.

Bij de Moeraki Boulders aangekomen is het een kwestie van de meute volgen over het strand en je komt er vanzelf. Wij bleven even wat langer hangen dan de doorsnee toerist om van deze toch wel bijzondere ronde stenen ballen een paar mooie foto's te schieten. Erg apart om te zien. We besloten vlakbij te overnachten om de volgende dag fris en fruitig de enorme afstand van 40 km naar Oamaru te overbruggen.
Wij vonden de afstanden tussen de bezienswaardigheden zo kort en daarbij de omgeving overal zo gaaf en afwisseld dat je van het ene naar het andere hoogtepunt vliegt. Inmiddels zijn we ook alweer een maand in Nieuw Zeeland.

De camping vonden we na een paar kilometer over een stoffige weg richting de kust en leek uitgestorven. Even twijfel, maar we besloten toch als eerste een plaatsje te zoeken. Naarmate de zon daalde bleek dat net als overigens bij alle andere campings in NZ dat uiteindelijk nog een flinke groep aankwam. Waaronder een gepensioneerde boer die graag zijn levensverhaal met ons deelde terwijl wij net op het punt stonden de eerste fles wijn te openen. Nadat zijn drie vrouwen en natuurlijk de, ze kunnen niet achter blijven, kinderen voorbij waren gekomen van hun 1e tot hun 40e verjaardag en de helft ook alweer was overleden kon onze fles wijn weer opgeborgen worden omdat het alweer tijd was om te gaan slapen. 

In Oamaru kochten we twee VIP kaarten voor de blue eyed pinguin show voor in de avond. Vanaf een kleine tribune was het wachten op onze blauw geoogde vrienden. Toen de schemer inviel kondigde de officials aan dat de pinguins gespot waren! In een warme jas gingen we aan de rand van de tribune staan om de kopjes van de pinguins in een zwerm op en neer te zien gaan in zee. Zo snel en handig. Eenmaal bij het strand, voor onze tribune, werpte de eerste pinguins zich aan land. Waarna ze eerst verdwaasd 5 tot 10 minuten blijven staan. Wanneer de eerst van de groep besluit door te lopen waggelt de rest er als een gek achteraan. Supergaaf hoe deze 20 cm grote gevederde diertjes in groepen van ongeveer 25 vlak langs en onder de tribune door waggelen. Wauw! En dat zo'n 9 keer voordat het echt te laat werd. Maar er is meer! Je loopt over een loopbrug terug naar het informatiecentrum langs en over de nesten van deze vogels en wat een geluid maken die beesten. Heel apart. In de auto vlakbij het centrum toen we terug naar onze camping wilden bleken verschillende groepjes pinguins ook hier de straat over te willen steken. Heel erg gave avond gehad. Erg jammer dat het dan verboden is te filmen en te fotograferen (ook wanneer het nog vollop licht is), omdat een stelletje Aziaten hun flitser niet uit kan zetten.

Na een rustig nachtje vertrokken we naar een al voor ons bekende plek. De tweede poging, op naar de hoogste berg van Nieuw Zeeland. Ditmaal langs een grote stuwdam, mega southparkpoppen gemaakt van stro en wederom (andere) mooie uitzichten. Waar we de eerste keer met een strakblauwe lucht aankwamen rijden was het nu één en al bewolking. Maar het weer was beter voorspelt dus wilden we het graag nog een kans geven. Het was prachtig. De lucht trok helemaal open en de omgeving van de Mount Cook is er één die je alleen op ansichtkaarten ziet. Suus haar voet was alweer aardig hersteld dus hebben we een paar prachtige wandelingen gemaakt. De Hooker Valley Track tot de 2e swingbridge was super, maar ook de Blue Lakes and Tasman Glacier View track naar een prachtig uitzichtspunt was geniaal.

Op de camping hebben we met wat Belgische en Nederlandse camper genootjes een biertje gedaan om de volgende dag ieder onze eigen weg weer te vinden. Alwin besloot nog even een ochtend wandeling naar het KEA Point te maken, het uitzichtspunt voor o.a. de Mount Cook. Waar bij de andere wandelingen we bijna geen ziel tegenkwamen was het hier druk. Maar de views waren er gelukkig niet minder om, wederom prachtig weer en het zicht op de top was top. Ons volgende doel werd Lake Wanaka waar Suus haar familie de tent (zeg maar gerust huis) hadden opgezet voor de vakantie.

Suus haar (soort van) nichtje was nog niet aangekomen dus mochten wij in haar grote tent incl. heating slapen. De overvolle camping was van alle luxe voorzien zodat wij niks te klagen hadden. Rene stond hier al een paar dagen met zijn vrienden en de vrouwen en kinderen kwamen binnen enkele dagen binnen gedruppeld in Wanaka. Goed eten, bier, powerboaten en waterskieën stond op het programma. Heel gaaf om te doen. Na één keer de kracht van de boot te hebben gevoeld stond Alwin de 2e keer er al op en de 3e keer lukte het al echt om te waterskieën. Gaaf om te doen. Het powerboaten is helemaal bizar. Een van de mannen heeft een eigen powerboat. Damn wat een kracht. Suus werd er toen hij onverwacht de motor opengooide bijna incl. camera uitgeslingerd. Al botsend en vliegend door de boot en natuurlijk proberen vast te houdend aan alles wat je maar kan vinden was het echt super!! Rene, Ivonne en vrienden bedankt.

Via de westkust wilden we naar het noorden door reizen om aldaar de boot te pakken naar het Noorder Eiland. Maar omdat we de eerste keer behalve de kroeg niet heel veel gezien hadden van Queenstown besloten we hier te overnachten op een echte camping. Op de eigenlijk enige camping in Queenstown schrokken we ons rot van de prijzen. Maar goed het moet dan ook geweldig mooi en super zijn in Queenstown dus.... En het was mooi inderdaad, in een soort schelp zijn we met de skyline baan de berg opgeweest om van het uitzicht te genieten. Daarnaast kan je ook in Queenstown met een rodelbaan naar beneden, bungeejumpen, jetboaten, parasailen, parachute springen en noem elke extreme sport maar op. Natuurlijk wel voor vier keer de prijs die je ergens anders betaald. Na een rondje door de stad en een biertje (want dat kan je hier heel goed doen) te hebben gedaan besloten we dit toeristische oord te laten voor wat het was en door te reizen via Arrowtown naar Haast aan de westkust.
Het is een korte trip van Queenstown naar Arrowtown. Arrowtown is een oud mining stadje en heeft zo zijn charme. Hier leerde we wat over het ontstaan van Arrowtown en alles eromheen. De hele kleine oude mijners huisjes staan er nog met allerlei informatieborden en een mooie grote picknick weide. Alles is hier ontstaan vanwege het goud in de bergen.

Vanaf hier was het weer langs Wanaka en dan door naar het noorden tussen Lake Wanaka en Lake Hawea door. Wederom een super mooie route. Op deze route pikte we ook onze eerste lifter op. Het was al later op de dag en een jongen stond langs deze weg, waar wij bar weinig verkeer tegenkwamen, te zwaaien. Suus, achter het stuur, besloot te stoppen en hem een lift tot Haast te geven. Hij gaf aan dat het hem niet uitmaakte, moe was van de wandeling (die ergens door het Mount Aspiring National Park naast deze weg moet lopen), al bang was dat er geen auto meer langs zou komen (en zeker niet stoppen) en zo snel mogelijk naar een camping of hostel wilde. Het rook wel een beetje, maar het was een aardige kerel. Op deze camping / hostel locatie die er top uitzag, maar waar verder in Haast echt niks was dronken we met hem, een duitse broer en zus en hun lifter een biertje.
De volgende dag liep niet helemaal als gepland. Bij het op slot draaien van de achterbak brak de autosleutel af. Je zult altijd zien dat op zo'n moment je twee reserve sleutels in de auto liggen en alle deuren en ramen compleet op slot zitten. Wat nu? De vrouw van de receptie belde voor ons de enige auto / sleutel / alleskunner uit de omgeving. Na 1,5 uur wachten arriveerde onze redder in nood. Hij checkte de auto even, liep er nog 1 keer langs, pakte een driehoekje die hij tussen het raam propte en hengelde in 10 seconden de deur open. Binnen de minuut was onze auto weer open en konden we 60 dollar aftikken voor zijn hulp. Krijg je toch wel een beetje apart gevoel van als je hier nog 2 maanden al je spullen in hebt liggen. Na een bliksem bezoek aan Haast Beach, niet zo bijzonder en enorm veel sandflies op richting ons eerste hoogtepunt aan de westkust, Fox Glacier.

Vermeldingswaardig waren zeker het uitzicht op Knights Point Lookout, de stranden met veel te veel wind en 'wens' stenen (stenen met wensen van mensen erop geschreven) erlangs, en de Salmon Farm (zitten er best veel in NZ) waar we heerlijke verse zalm aten.
Er zitten twee glaciers hier vlakbij elkaar, de Franz Josef Glacier en de Fox Glacier. Aangezien de Franz Josef op dit moment niet van onder beklommen mocht worden (te veel ijs gesmolten, mogelijkheid was om eerst een helicopter te pakken :)) besloten we om de Fox Glacier te bedwingen. Met een gids en ijzers onder vertrokken we voor een tocht van ongeveer 1,5 uur (fox trot trail) over de gletsjer, over een pad wat dagelijks in de vroege morgen wordt uitgehakt door dezelfde gidsen van Fox Glacier Guiding. Deze worden ook gedurende de dag bijgehakt, wat een werk. Na dit avontuur zijn we iets verderop (24 km) naar de Franz Josef Glacier gereden. Om hier aan de voet van de gletsjer een aantal mooie wandelingen te maken. Wederom heel mooi weer gehad en super uitzicht op de gletsjer zelf.

Wordt vervolgd....